Лебон Густаў (1841-1931), французскі псіхолаг, сацыёлаг, антраполаг, медык. Адзін з заснавальнікаў сацыяльнай псіхалогіі. Атрымаў класічную адукацыю ў г. Тур. Скончыў медыцынскі факультэт Парыжскага ўніверсітэта (1866). Спрабаваў устанавіць псіхалагічныя законы гісторыі і ролю розных псіхічных фактараў (эмоцый, пачуццяў, вераванняў і інш.) у гістарычным працэсе. Даследаваў псіхічныя дэтэрмінанты этнічных канфліктаў і цыклічны характар развіцця цывілізацый. Сцвярджаў, што гістарычны шлях кожнага народа ў значнай ступені абумоўлены асаблівасцямі яго «калектыўнай душы». Ахарактарызаваў перыяд канца 19 - пачатку 20 ст. як «эру натоўпу» і прадказаў звязаны з гэтым феноменам упадак культуры і духоўнасці грамадства. Увёў класіфікацыю натоўпаў на аднародныя (класы, секты, касты) і разнародныя (напр., вулічны натоўп, парламенцкія сходы). Лічыў галоўным крытэрыем каштоўнасці чалавека і крыніцай яго багацця асабістыя інтэлектуальныя здольнасці і прадуктыўную творчую працу. Выступаў супраць палітычных і сацыяльных рэвалюцый, якія ў гісторыі чалавецтва нярэдка прыводзілі да негатыўных наступстваў. Аўтар прац па псіхалогіі, сацыялогіі, антрапалогіі, гісторыі, філасофіі, педагогіцы, фізіялогіі, анатоміі, медыцыне, фізіцы. Сярод іх - «Псіхалагічныя законы эвалюцыі народаў» (1894), «Псіхалогія натоўпу» (1895), «Псіхалогія сацыялізму» (1898), «Псіхалогія адукацыі» (1902), «Эвалюцыя сучаснага свету» (1927) і інш.
