Ніцшэ Фрыдрых (1844-1900), нямецкі філосаф. Выкладаў філасофію ў вышэйшых навучальных установах. З 1879 пакінуў прафесарскую дзейнасць і пачаў жыць адасоблена ў Італіі і Швейцарыі. Лічыў, што жыццё становіцца сінонімам волі да ўлады; у гэтай волі заключаецца канчатковы сэнс жыцця і культуры. У маральнай дэградацыі сучаснага яму грамадства Н. абвінавачваў найперш шырокае распаўсюджанне дэмакратычных, ліберальных ідэй і хрысціянскіх каштоўнасцей. На яго думку, мерылам маральных каштоўнасцей павінны служыць не дабро і зло, а веліч і перавага. Яго ідэалам быў т.зв. «звышчалавек», здольны сваёй моцнай воляй уплываць на ўсіх слабых і неразумных. Супрацьпастаўляў два пачаткі быцця - апалонаўскае і дыянісійскае. Выступаў з крытыкай тагачаснай культуры, прапагандаваў эстэтычны амаралізм, а таксама індывідуалістычны культ моцнай асобы. Сярод яго галоўных філасофскіх прац - «Нараджэнне трагедыі з духу музыкі» (1872), «Па той бок дабра і зла» (1886), «Так казаў Заратустра» (1883-1884), «Воля да ўлады» (1889).