Швейцэр Альберт (1875-1965), нямецка-французскі мысліцель, музыказнавец, лекар, арганіст, місіянер, пратэстанцкі тэолаг. Вучыўся ў рэальнай навучальні, гімназіі. Скончыў Страсбургскі ўніверсітэт; атрымаў ступень доктара філасофіі, а пазней і доктара медыцыны. Займаўся выкладчыцкай дзейнасцю. Іграў на арганах у Берліне, Парыжы і ў іншых эўрапейскіх гарадах. У 1913 разам з жонкай - сястрой міласэрнасці - пасяліўся ў афрыканскай краіне Габон, дзе на ўласныя сродкі заснаваў бальніцу для абарыгенаў. Сваё жыццё прысвяціў лячэнню, асветніцтву і выхаванню найбольш хворых і непісьменных людзей, пашырэнню гуманізму і міласэрнасці ў свеце, абароне навакольнага асяроддзя, барацьбе за мір і дабрабыт чалавецтва. У 1952 атрымаў Нобелеўскую прэмію міру за шматгадовую самаахвярную дзейнасць па ўмацаванню ўзаемапаразумення паміж народамі і актыўныя антываенныя выступленні. Зыходны прынцып светапогляду Ш. - благагавенне да жыцця, яго захаванне і ўдасканаленне як асновы маральнага абнаўлення чалавецтва, выпрацоўкі ўніверсальнай касмічнай этыкі. Лічыў, што ў культурных адносінах чалавецтва наблізілася да ўсеагульнай катастрофы, самазнішчэння, пасля чаго, магчыма, надыйдзе новы Рэнесанс. Рухаючую сілу культуры Ш. бачыў у маральнасці, а галоўным крытэрыем яе развіцця лічыў дасягнуты грамадствам узровень гуманізму. Сярод яго асноўных твораў - «Культура і этыка» (1923), «Заняпад і адраджэнне культуры. Філасофія культуры» (1923), «Лісты з Ламбарэне» (1925-1927), «Светапогляд індыйскіх мысліцеляў. Містыка і этыка» (1935), «Хрысціянства і сусветныя рэлігіі» (1962) і інш. Лічыў, што любое жыццё (нават калі яно знаходзіцца на вельмі нізкім узроўні) свяшчэннае, і таму трэба адносіцца з благагавеннем да кожнай жывой істоты і паважаць яе як сваё жыццё. Аўтар кніг «І.С.Бах - музыкант і паэт» (1905), «Гісторыя даследавання жыцця Ісуса» (2-е выд., 1913), аўтабіяграфіі «З майго жыцця і маіх думак» (1931) і інш.
