Дагматызм (ад грэч. dogma - палажэнне, думка). Тэрмін гэты ўведзены старажытнагрэчаскімі філосафамі-скептыкамі Піронам і Зянонам. Яны называлі дагматычнай любую філасофію. У далейшым змест гэтага паняцця эвалюцыянаваў. І.Кант лічыў дагматызмам пазнанне, не заснаванае на папярэдніх даследаваннях яго магчымасцей і перадумоў. Гегель разглядаў дагматызм як метафізічнае разумовае мысленне. Найчасцей дагматызм заснаваны на аднабаковым падыходзе да ісціны. Ён прызнае існаванне толькі абсалютных (вечных) ісцін, ігнаруючы прынцып адноснасці нашых ведаў. Характэрнымі яго прыкметамі з'яўляюцца адрыў тэорыі ад практыкі, абстрактны, пазагістарычны падыход да з'яў рэчаіснасці. Таму любая тэорыя ці палажэнне могуць ператварыцца ў догму, калі разглядаць іх недыялектычна, па-за канкрэтнымі гістарычнымі ўмовамі. Дагматызм - гэта разнавіднасць метафізічнага спосабу мыслення, які аперыруе догмамі, г.зн. нязменнымі палажэннямі, што прымаюцца на веру без доказаў, без уліку канкрэтных абставін месца і часу, на аснове сляпога падпарадкавання аўтарытэту. Як антыгістарычны абстрактны спосаб разгляду тэарэтычных і практычных праблем дагматызм з'яўляецца адной з прычын з'яўлення застойных з'яў у эканоміцы, сацыяльнай і духоўнай сферах. Найлепшы спосаб барацьбы з дагматызмам - творчае развіццё тэорыі, уменне абапірацца на цвёрдую глебу рэальнасці і аб'ектыўных фактаў.
