Духоўнасць, маральная якасць, якая характарызуе матывацыю і змест паводзін асобы. Гэта пазіцыя свядомасных каштоўнасцей, уласцівых усім яго формам - маральным, палітычным, рэлігійным, эстэтычным, мастацкім. Асабліва істотная яна ў сферы маральных адносін. У хрысціянскай этыцы гэтае паняцце звязваюць з унутранай чысцінёй, супакоенасцю, сціпласцю. Але духоўная прырода чалавека мае сацыяльныя аспекты, бо яна - прадукт і глыбінная аснова культуры, праяўленне «чалавечага ў чалавеку». Духоўнае - асаблівы, вышэйшы вынік матэрыяльнай, грамадска-гістарычнай практыкі людзей. Духоўнае жыццё грамадства - гэта грамадская свядомасць. Яна выступае як адлюстраванне грамадскага быцця, актыўна ўздзейнічае на яго і на практычную дзейнасць чалавецтва. У грамадскім лексіконе апошніх гадоў духоўнасць стала часта ўжывальным словам з адценнем светапогляднага, жыццеарыентуючага значэння. Зыходзячы з гэтага, намецілася тэндэнцыя надаць тэрміну «духоўнасць» строга фіксаваны сэнс і ўключыць яго ў склад філасофска-этычных катэгорый.

Паведаміць пра недакладнасьць