У пэрыяд ад першых арыштаў сяброў СБП (08.02.1947) і да ўласнага арышту Іван і Марыя Бабічы перайшлі на паўлегальнае становішча. Абое яны былі арыштаваныя органамі МГБ 08.09.1947 на станцыі Навадруцак, што ля Глыбокага, пад час спробы выезду ў Польшчу. Можна меркаваць, што спробы ўцёкаў былі інсьпіраваныя МГБ дзеля арышту Івана і Марыі Бабіч. Да арышту мае непасрэднае дачыненьне навучэнец Глыбоцкае пэднавучальні «сэксот» Канстанцін Талапіла.
Пасьля арышту І.Б. знаходзіўся ў полацкай турме. Асуджаны ён быў разам з маці Ганнай і дзядзькам Аляксеем Бабічам. Пад час судовага працэсу былі дапушчаныя грубыя фальсыфікацыі. І.Б. быў асуджаны як паўналетні (дзеля гэтага запісалі, што нарадзіўся ён у 1929) да 25 год пазбаўленьня волі. «Маю віну асабліва абцяжарыла «зброя». Мне адмерылі аж 25 гадоў. А я ж зброю наогул у руках не трымаў па-сапраўднаму. Пад час свайго гуляньня па гумнах, па лесе меў з сабой усяго толькі сьцізорык - хлеба, сала адкроіць» [1, 229].
І.Б. адбываў тэрмін у лягерах Комі АССР, пад Тайшэтам, у Нарыльску (Горлагу). У часе знаходжаньня ў лягеры ў Нарыльску браў удзел у страйку вязьняў, які ахапіў нарыльскі Гарлаг (травень-ліпень 1953). У 1955 І.Б. разам зь сястрой Марыяй быў накіраваны ў Маладэчну для перагляду судовай справы. У хуткім часе І.Б. быў вызвалены.
Па вяртаньні ў Беларусь зьведаў уціск мясцовых савецкіх уладаў. Разам з Марыяй Бабіч і ейным мужам Лявом Бялевічам выехаў на заробкі ў Інту. Працаваў у шахце, потым электрыкам шахтавага абсталяваньня. Некалькі разоў прадстаўляўся да працоўных узнагародаў, але з-за свайго мінулага імя І.Бабіча выкрэсьлівалася са сьпісу кандыдатаў. Пад час перабудовы быў узнагароджаны ордэнам «шахцёрскае славы». Па выхадзе на пэнсію разам з жонкай Тацянай вярнуўся ў Беларусь, пасяліўся ў Ваўкавыску. Пасьля доўгай хваробы на рак, выкліканай пакутамі ў ГУЛАГу, І.Б. памёр 03.10.1994. Вось што ўспамінае ягоная сястра Марыя Бабіч: «Перад сьмерцю, прадчуваючы свой канец, ён папрасіў нас, родных, каб паклалі яго ў труну з выявай «Пагоні» і бел-чырвона-белага сьцягу, а на помніку напісалі: «Хай сьняцца сны аб Беларусі». Мы выканалі ягоны запавет» [1, 243].
Бібл.: 1. Гарт. З успамінаў пра Саюз Беларускіх Патрыётаў. Мн., 1997. С. 18, 20, 75, 86, 88, 117, 140, 141, 215-243, 311, 314, 340.
Алег Гардзіенка
