Пачаткам гісторыі праваслаўнай царквы ў Беларусі прынята лічыць 992 - год заснавання Полацкай епархіі. На працягу стагоддзяў П. адыгрывала прыкметную ролю ў грамадска-культурным жыцці Беларусі: развіцці школьніцтва, пашырэнні кніжнай навукі і пісьменства. У Вялікім Княстве Літоўскім П. зведвала як перыяды свабоднага развіцця, так і часы абмежаванняў, узмоцненай барацьбы з іншымі канфесіямі. Пасля заключэння Берасцейскай вуніі 1596 частка праваслаўных епіскапаў і вернікаў перайшла ва вуніяцтва. Пасля далучэння беларускіх зямель да Расейскай імперыі пачаўся працэс паступовага замацавання праваслаўнай царквы як пануючай у дзяржаве. Полацкі царкоўны сабор 1839 прыняў рашэнне пра канчатковае далучэнне вуніятаў да праваслаўнай царквы. Пасля царскага ўказа 1905 аб верацярпімасці пачаўся пераход з П. ў каталіцтва. У савецкі перыяд царква ў адпаведнасці з заканадаўчымі актамі была аддзелена ад дзяржавы. У 1922 створана Менская мітраполія, у 1927 абвешчана Беларуская аўтакефальная праваслаўная царква. У наступныя дзесяцігоддзі многія цэрквы былі зачынены, а святары і вернікі падвяргаліся пераследаванням, рэпрэсіям. Актывізацыя царкоўнага жыцця адбывалася з канца 1980-х г. У 1989 створаны Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхата (Беларуская праваслаўная царква). Дзейнічаюць брацтвы, сястрынствы, манастыры, духоўная акадэмія, духоўная навучальня. Выдаюцца часопісы, газеты, царкоўныя календары і інш. рэлігійная літаратура.
Паведаміць пра недакладнасьць
