Першабытнае грамадства не ведала дзяржаўнага ладу. Першай у гісторыі грамадства была рабаўладальніцкая дзяржава, якая падзялялася на рабоў і рабаўладальнікаў. У рабаўладальніцкіх дзяржавах існавалі розныя формы праўлення: манархія (Рымская імперыя), арыстакратычная рэспубліка (Спарта), дэмакратычная рэспубліка (Афіны). З зараджэннем феадальных вытворчых адносін склалася феадальная дзяржава. Яе характэрнай формай праўлення стала абсалютная манархія. У выніку буржуазных рэвалюцый узнікла буржуазная дзяржава. Там, дзе ў ходзе рэвалюцыі буржуазія ішла на кампраміс з дваранствам (Вялікабрытанія), дзяржава набыла форму канстытуцыйнай манархіі; там, дзе буржуазія дамаглася толькі свайго панавання, утварылася рэспубліка (Францыя). У выніку Кастрычніцкага перавароту 1917 у Расеі і народна-дэмакратычных рэвалюцый у шэрагу краін Эўропы, Азіі і Лацінскай Амерыкі пасля 2-й сусветнай вайны ўзнік прынцыпова новы тып дзяржавы - сацыялістычная дзяржава.
Сістэма арганізацыі і функцыянавання вярхоўнай улады, якая характарызуецца падзелам заканадаўчых і выканаўчых функцый, пры прывілеяваным становішчы парламента стала называцца парламентарызмам. Цэнтральная ідэя, закладзеная ў такой структуры дзяржаўнага кіравання, - падзел выканаўчай, заканадаўчай і судовай улад, які стварае сістэму «стрымак» і «проціваг». Патрабаванне вяршэнства прадстаўнічых органаў дзяржавы вынікае з прынцыпу народнага суверэнітэту як асновы ўсёй улады. Суверэнітэт народа з'яўляецца крыніцай дзяржаўнага суверэнітэту, які спалучае ў сабе вяршэнства дзяржаўнай улады і панаванне права. Улада дзяржавы пашыраецца на ўсю яе тэрыторыю і ўсё насельніцтва. Аднак гэта не пазбаўляе народ яго неадчужальнага права вызначаць і змяняць формы і змест свайго дзяржаўна-прававога жыцця. У такім кантэксце дзяржава выступае як суверэнная форма арганізацыі і ажыццяўлення публічнай палітычнай улады. Менавіта на такіх прынцыпах заснаваны дзяржаўны лад Беларусі.
