Сучасная філасофская тыпалогія культуры зыходзіць з фундаментальнага адрознення спосабаў чалавечай дзейнасці (матэрыяльная і духоўная вытворчасць) і ўзроўняў арганізацыі грамадскага быцця людзей (асоба, група, сістэма, чалавечая цывілізацыя). Матэрыяльная культура ахоплівае ўсю сферу прадметна-практычнай дзейнасці чалавека і яе вынікі: сродкі вытворчасці, тэхніку, транспарт, сувязь, жыллё, прадметы штодзённага ўжытку, вопратку і г.д. Да духоўнай культуры адносяцца з'явы індывідуальнай і грамадскай свядомасці: чалавечыя ўяўленні, маральнасць, выхаванне, асвета, прававыя нормы, навука, мастацтва, філасофія, міфалогія, рэлігія і да т.п. Матэрыяльная і духоўная культура пераплецены, непарыўна звязаны паміж сабой. Перавага матэрыяльных культурных каштоўнасцей як вынік навукова-тэхнічнага прагрэсу і тэхналагізацыі грамадскага жыцця, якая намецілася ў 20 ст., стымулявала рост песімістычных прагнозаў пра будучыню чалавецтва. Цывілізацыя як матэрыяльная форма культуры пачала разглядацца ў якасці антыпода духоўнасці. Бескантрольная вытворчасць у імя неабмежаванага спажывання, прыярытэт прадметна-рэчавых каштоўнасцей над якасцямі духоўнымі, бязлітасная эксплуатацыя прыродных і інтэлектуальных рэсурсаў - усе гэтыя рэаліі нашага часу не з'яўляюцца выключнай прэрагатывай сучаснай эпохі. Такое ўжо было ў пераломныя для гісторыі перыяды неаднойчы. Адсюль і трывога, безнадзейнасць і змрочныя прароцтвы. Аднак чалавецтву страшны не прагрэс матэрыяльнай культуры, які сам па сабе з'яўляецца ўмовай гуманізацыі людскога быцця, а стыхійнасць і бескантрольнасць яго развіцця. Непазбежная гістарычная перабудова класічных формаў культурнай арганізацыі чалавечага грамадства ў адпаведнасці з новымі магчымасцямі матэрыяльнай вытворчасці зусім не абазначае скасавання духоўнага кампанента культуры, цэласнасць якой, наадварот, звязана з узаемастымуляваннем гэтых унутрана звязаных бакоў грамадскага развіцця. Аднак без свядомых намаганняў, без павышэння патэнцыялу разумнасці чалавецтва, без асэнсаванага кіравання ўласнымі сіламі падняцца на новую ступень гармоніі матэрыяльнай і духоўнай культуры нельга. Шлях да гэтай гармоніі - не вяртанне да патрыярхальных форм існавання паводле ўтапічных рэцэптаў выратавання свету, а прарыў да такога становішча, калі намаганнямі аб'яднанага чалавецтва грамадства пазбавіцца ад скажоных праяў сучаснай цывілізацыі, створыць культуру, у якой свабоднае і гарманічнае развіццё кожнага стане ўмовай і гарантам такога развіцця ўсіх.
У больш вузкім сэнсе культура - сфера духоўнага жыцця грамадства, якая перш за ўсё ахоплівае сістэму выхавання, адукацыі, духоўнай творчасці, а таксама ўстановы і арганізацыі, якія забяспечваюць яе функцыянаванне. Пад культурай таксама разумеюць узровень адукаванасці, выхаванасці людзей, валоданне імі пэўнай галіной ведаў або дзейнасці.
