шчавульнік — конскае шчаўе.
Гарод шчавульнікам парос, гаспадара німа.

шчамель — чмель.
Пачнець кеміць, як свой шчамель ушчэміць. Што ты як той шчамель шчэмішся?

шчамлётка — прышчэпка.
Лайно памыла, павесіла й шчамлёткамі прышчапіла, каб вецер ня знёс.

шчоглае — дрэва, якое лёгка колецца.
Шчоглыя дровы лёгка біць.

шчурка — мышка.
У дзіцячай песеньцы кошачка жаліцца: Сам кухар смятанку злізаў, // На мяне - кошачку сказаў, // Маніўся мне лапкі пабіць. // Чым жа я буду шчурак лавіць?
(Польскае szczur — пацук.)

шчыбчыць — шыбаваць, часценька ступаць.
Шчыбчыць бабка, мусіць, хочаць свае гады дагнаць.

шчыраслоў — шчыры на слова, ветлівы, спагадны.
Ён такі шчыраслоў, ад яго слова душу ласкай агортваіць.

шчырнік, шчырун — які шчырэе для каго-небудзь, спагадае.
Душа матчына - шчырніца вечная. У шчыруна душа бяз дна.

шчэрыцца — усміхацца.
Ты мне зубы ня шчэр (не галі).