 |
На ваш запыт знойдзены 146 артыкулаў
-
вабіць — прыманьваць, прыцягваць.
Ляснік быў, як на ваўкоў ішлі, ён выў ваўком, вабіў іх.
-
вавіла — мужчына, муж.
Вавіла ёсь, дык і дзеці ёсь.
-
ваган — тоўсты, пуцкалаваты малы.
Сядзіць ваган, як маленькі пан.
-
вада — урок, урачэнне.
На мальца вада нейкая найшла, сохніць і сохніць.
-
вададых — шустры, быстры, хваткі.
Ну й ён вададых які!
(Магчыма, іменне паганскага божышча.)
-
вадзіцца — дазваляць сябе весці.
Казёл не даецца вадзіцца.
-
вадзіць — уракаць, шкодзіць.
Хай табе ня вадзіць! (Не ўрачэ.) Хлеб у дарозі не завадзіць.
-
вадзюга — вадзяністае варыва, без навару.
Густое не жыдкое, а вадзюга гэтая, што з яе толку.
-
вайлакі — валёнкі.
Адлега, а ён без галошаў у вайлаках ідзець, мусіць, у яго ў галаве сто грам. Нага ў вайлаку - і мароз па баку!
-
вайстрак — востры канец, вастрыё.
Якраз у нажы вайстрак зламаўся.
-
вайстранка — болька.
Усё цела вайстранкі абсыпалі.
-
валатоўка — курган, насып.
А за валатоўкамі Доўжыца, рэчка-бягушка. Валатоўка была ў Крошыні, Букатачкай звалася.
-
валяка — гультайка.
Дзень паробіць, два не, такая валяка.
-
валяны — павалены.
Тут лес валяны, бура была ўсхадзілася.
-
валяўка — прасталытка, гулявая, даступніца.
З кім толькі ні валялася валяўка гэная, і яму загілела. І дачка ў яе валяка, валяшчая скурка.
-
вандзэлак — хатуль, клунак.
Бабкі, хапайце свае вандзэлкі.
-
ванцак — боль у жываце.
Ад ванцака зёлкі ў мяне ёсь добрыя.
-
варанджацца — прыкідвацца, строіць з сябе.
А не варанджайся ты дужа, быццам у цябе розум па патыліцы цячэць.
-
варацакі — ваніты.
У яго жывот хворы, даводзяць яго варацакі.
-
варголы — даслоўна: голы вар.
«Я табе, сынок, сягоння варголы звару», - жартавала мама.
|
|
