джала, калючая частка органа самаабароны і нападу некаторых насякомых (пчол, вос, чмялёў і інш.), якая знаходзіцца на канцы брушка. джала н. — Паням. р., Слуц.…

джаліць, раніць, калоць джалам. джаліць незак. — пераважна паўдн.-зах. д. (Мат. апыт.), жаліць незак. — усх.-маг. р. (Мат. апыт.), джгаліць незак. — зах.-бран.…

дзікі, які жыве на волі, у адрозненне ад свойскага. дзікі прым. — агульн. (АЛА), пальны прым. — Мёр. (ЖНС). нерахманы: дзіклівы прым. 'пра свойскую жывёлу і…

дзічына, дзікія звяры і птушкі ў іх сукупнасці, мностве. дзічына ж. — Старадарож. (Гарэцкі, Мат. апыт.), дзічына ж. — Ашм., Брасл., Чэрв. (СПЗБ, Гарэцкі), дзіч…

дзюба, выцягнутыя, з рагавым пакрыццём, бяззубыя сківіцы ў птушак, прыстасаваныя для яды. дзюба ж. — сярэд.-бел. г., паўдн.-захд., Вілен. р. (ЛАБНГ, АЛА, СПЗБ,…

дзяркач, лугавая невялікая птушка сямейства пастушковых з характэрным скрыпучым крыкам. дзяркач м. — паўдн. р., Ушацк., Докш., Краснап. (ЛАБНГ, ЛП, Янкоўскі,…

дзяўбці дзяўбці (дзяўбсці, дзёбаць) незак., дзяўбаць незак., дзёўбаць незак. — асн. мас. г. (ЛАБНГ, СПЗБ, Каспяровіч), даўбці незак., даўбаць незак. — паўдн.…

дзяцел, лясная птушка з доўгай моцнай дзюбай, якая здабывае корм з-пад кары дрэў. дзяцел м., дзятлік м. памянш. — агульн. (АЛА, ЛП, Бялькевіч, Станкевіч), дзяцель…

драпежнік, жывёла, якая паядае іншых жывёл. драпежнік м. — паўн.-зах. з. (СПЗБ), дзярун м. — Валож. (Станкевіч).

драфа, буйная палявая птушка атрада жураўлепадобных з доўгай шыяй і моцнымі нагамі. крохва ж. — Добр. (ПБ), дроп м. — мясц. (ПБ, Насовіч), гроп м. — мясц. (Насовіч).…

дрозд, лясная пеўчая птушка атрада вераб'іных. дрозд м. — агульн. (ЛП, Мат. апыт.), касуцень м. 'чорны дрозд' — Драг., Маз. (ЛП).

дыяфрагма, мышачная перагародка, якая аддзяляе грудную поласць ад брушной. плява ж. — агульн. (ЛАБНГ), плеўка ж. — агульн. (ЛАБНГ), плеўра ж. — Бераст., Буда-Каш.…