меновати —
1. называць, даваць імя;
2. мяняць, абменьваць

меновите прысл. — менавіта

мера (мерка) — адзінка вымярэння аб'ёму збожжа

мерзеность — брыдкасць, мярзотнасць

мерзити — выклікаць пачуццё агіды

мерникъ (мерничий) — землямер

местеръ (мештеръ) — магістр, кіраўнік (галава) сярэдневяковага духоўна-рыцарскага ордэна

место —
1. горад;
2. месца;
3. пасада;
4. поле;
5. плошча

месточестный — які ўслаўляецца ў пэўнай мясцовасці

местский — гарадскі

месь:
˜ въ месехъ прысл. — разам

месячное прым. у знач. наз. — памесячнае харчаванне

метати — кідаць, саджаць

метельникъ — службовая асоба ў Старажытнай Русі

метне прысл. — трапна

метохий — манастырскі двор

метрика — канцылярская кніга

мехъ — адзінка вымярэння сыпкіх рэчываў

мечникъ —
1. княжацкі дружыннік, збраяносец;
2. службовая асоба і ганаровае званне ў Вялікім Княстве Літоўскім; той, хто падаваў меч вялікаму князю

мешканецъ — жыхар