На тэрыторыі Беларусі найбольш раннія помнікі С., знойдзеныя пры раскопках на стаянцы Асавец і звязаныя з культам продкаў, адносяцца да каменнага веку. У пачатку 10 ст. былі створаны мініяцюрныя касцяныя фігуркі птушак і жывёл, а таксама Шклоўскі ідал. У 12-13 ст. былі зроблены знойдзеныя ў Полацку, Менску, Тураве, Пінску каменныя і шыферныя абразкі з рэльефнымі выявамі святых. У наступныя стагоддзі творы С. вызначаліся манументальнай трактоўкай формы, выцягнутымі прапорцыямі фігур. Шмат майстроў-разбяроў - выхадцаў з Беларусі - у 17 ст. працавала ў Расейскай дзяржаве, дзе яны аздаблялі палацы і храмы высокамастацкай разьбой па дрэве (гл. Беларуская рэзь). Захавалася нямала ўзораў культавай С. стылю барока 17-18 ст. у касцёлах і вуніяцкіх храмах Беларусі. У 17-18 ст. узнікла свецкая С. (бюсты магнатаў, гістарычных дзеячаў). З канца 18 ст. пачаў развівацца класіцызм (рысы якога заўважаюцца ў творчасці К.Ельскага), пазней рэалізм (В.Смакоўскі, Р.Слізень). Рысы мадэрнізму ўласцівы творам Я.Тышынскага, І.Багушэўскага, В.Бубноўскага і інш. У савецкі перыяд скульптары стваралі партрэты, помнікі дзеячам рэвалюцыйнага руху, гісторыі і культуры, партыйным кіраўнікам, партызанам і інш. У манументальнай С. вылучаюцца шматфігурныя гарэльефы для Манументу Перамогі ў Менску (З.Азгур, А.Бембель, А.Глебаў, С.Селіханаў), рэльефы на Кургане Славы, у комплексах Берасцейская крэпасць-герой (Бембель, А.Кібальнікаў), Хатынь (Селіханаў). У Менску створаны помнікі Я.Купалу (Анікейчык, Л.Гумілеўскі, А.Заспіцкі), Я.Коласу (З.Азгур), а ў Полацку - Ф.Скарыне (А.Глебаў) і інш.
Паведаміць пра недакладнасьць
