дубкі — на дыбы.
Конь стаў дубкі, як воз не абвярнуў.

дуброва — выган.
А ўжо каровы на дуброві.

дуддзё, дудкі — дубцы, галлё, быллё.
З быльніку венік звяжу, дык дуддзё каза паесь, а красную лазу ня любіць.

дуды — клопат, справы.
Усе дуды набок, трэба збірацца.

дукрыць, здукрыць — кеміць, петрыць; скеміць, прыдумаць.
Гэта яна дык добра дукрыць, як мужыка пад'юшыць. Глядзелі яны, глядзелі, тады нешта здукрылі.

дукса — нязграбны чалавек, няўмека.
У дуксы рукі - крукі, ні да пугі, ні да навукі.
(Аднакарэннае з латышскім duksă — ашалелы.)

дунай — проста рэчка, асабліва ў народных песнях; яшчэ — сімвал прыгажосці й здароўя, чыстая, быстрая, як рака.
Шлець мяне маладу ў дунай па ваду. Дунай-дзеўка, вачэй не адарвеш.

дуплё — гняздо.
Там галуб дуплё сабе зробіў.

дуралоб — дурны, дуроны.
Ня малец, а дуралоба кусок!

дуркеша — дурнічка (спачувальна).
Хто ездзіць, хто плывець, а наша дуркеша чэшаць пеша.

дуронік — гарэза, распушчаны.
Такі дуроны, такі дуронік, нікога ня слухаіць, робіць што хочаць.

дурэць — гарэзіць, сваволіць.
Досыць дурэць, пакуль розгай не атрымаў.

дух — цяпло.
Дым не пашоў у комін, даўно не топлена, і ў хаці дымны дух.

душнік — засланка, люшка, якая зачыняе дымаход у печы.
Адчыніш душнік - дым пойдзіць.

душны — душэўны, спагадлівы.
Чалавек ён душны, людское гора ведаіць.

дыня — пахвіна, пах.
Стахван як падарваўся, грузячы мяхі, дык з дыняў кіла вылазіць. Пахі дынямі завуцца.

дэрба, дэбра, дэрбіна, дрэба — хударэбрына; яшчэ — няўвішная.
Такая дэрбіна, аж рэбры бражджаць. А мая во якая дэрба, ні да чога.