Ховай Божа! — Кажуць пры адпіраньні, каб надаць павагі сваім словам. - «Ховай Божа! Я там ня быў!»

Ходзя духі падцягнуўшы. — Аб худой і запрацаванай жывёле, і аб худым, зайздрывым да работы, чалавеку.

Ходзя як на карачах. — Аб тым, у каго балючыя ногі, ды ён ходзе, ня зьгінаючы ног у каленях.

Ходзя, як тры дні ня еўшы. — Калі нехта марудна ходзе пры выкананьні свае работы.

Хоць ваўком называй, алі на дзень па барану давай. — Прыказка матар'ялістых, што на маральную абразу не зважаюць, а толькі сваю карысьць.

Хоць вох, ды ў двох. —
1. Прыказваюць два работнікі - хоць яны абодва ня моцныя, але адзін аднаму будуць памагаць.
2. Прыказвае паджылая дзеўка з думкаю, што лепей выйсьці замуж за старога й слабога ці пакалечанага, чымся дзеўкай старыцца.

Хоць гаршком называй, алі ў печ ні стаўляй. — Такой бяды паніжэньне маральнае, але ня трэба чыніць крыўды фізычнае.

Хоць гол ды восьцір. — Аб тым, хто хоць бедны, ды рызыкант, сьмелы й адважны.

Хоць да касьцёла й пайду, алі паціраў ані шэпну. — Прыказвае той, каго некуды гвалтам заганяюць, а шчыра працаваць там ён ня будзе.

Хоць жывот нарушу, алі зьесьці мушу. — Гэтак жартуюць пры ядзе, калі страва смачная.

Хоць за вала, абы дома ні была. — Аб дзеўцы, якая стараецца выйсьці замуж хоць за каго, абы дзеўкай не старэцца.

Хоць і ні рад, ды гатоў. — Кажа той, хто прымушаны падпарадкавацца праву.

Хоць і ня родзя, алі насеньня ня зводзя. — Аб вельмі благой зямлі.

Хоць і па шэлігу луста, алі кішэнь пуста. — Хоць і танна прадаецца хлеб ці іншыя рэчы, але калі няма грошы, дык ня купіш.

Хоць і сто лет, алі сораму нет. — Аб старой працоўнай жывёле й старой людзіне. Старасьць ня ганьба, калі старая жывёла выконвае сваю працу, а старая людзіна свае абавязкі.

Хоць і сьмешна, алі ні пацешна. — Смех накіраваны супроць нас не дае ўцехі.

Хоць і трашчу, ды ні пушчу. — Гэтак кажа лёд увосень.

Хоць кажух застаўлю, алі на сваім пастаўлю. — Прыказвае ўпарты й настойлівы пры спрэчцы.

Хоць кішэнь пуста, алі душа чыста. — Хоць бедны, але з чыстым сумленьнем.

Хоць латаная, алі ні хватаная. — Прыказна сумленнага чалавека аб тым, што ён і бедны, але ня злодзей.