Пакуль чужы сабака забрэша, дык свой і ўкуся. — Пакуль чужы слова благое скажа, свой цяжка пакрыўдзе.

Пакуляў вочы. — Шырака расчыніў вочы.

Па ласым куся я й вады нап'юся. — Прыказвае практыкоўны селянін, які ня гоніцца за дарагім, смачным пітвом, але яму посьля смашнай ласай ежы добра й вады напіцца.

Палезшы за жукам, будзіш у брудзя. — Калі прыстанеш у сяброўства зь нячыстым на паводзіны чалавекам, апынешся ў вялікай няпрыемнасьці.

Паліц аб паліц ні ўдара. — Выказваньне аб гультаю.

Палкая сэрца скора пірагарая. — Шчырыя, з палкай натурай людзі доўга ня жывуць.

Пальца німа чым завінуць. — Прыказваюць, калі хочуць выказаць нейчую беднасьць на адзежу.

Памажы падняць, дык будзім міняць. — Прыказваецца таму, хто ўвачавідкі хоча ашукаць. З казкі: Гандляр коньмі прасіў гаспадара памагчы падняць ягонага каня, і тады ён памяняе гэтага каня на гаспадаровага.

Памёрці ні памрэш, а часы патрэш. — Жартуюць найчасьцей з таго, які прыкідаецца хворым ды час траце бяз працы.

Паміняў быка на індыка. — Калі нехта, мяняючы, моцна ашукаўся.

Паміняў гаршчок на гліну. — Калі нехта пры гандлі чыста ашукаўся.

Па мне ніхай хоць воўк траву есьць. — Гавора той, хто ня хоча ўмешвацца ў чужыя справы.

Памог, як кашаль у хваробя. — Калі нехта, памагаючы, пашкодзіць.

Пана клянуць, а ў пана бруха расьце. — Сама клёнка шкоды ня робе.

Пан гаўном напхан. — Пра хамаватага пана.

Па нітачца клубочка шукаюць. — Калі па ледзь значных адзнаках і здагадках вінавайцу даходзяць.

Пан кладзе пічаць, а мужык глядзіць, адкуль пачаць. — Аб спрыце селяніна, які й багатага ды вучонага пана хоча ашукаць.

Пану верна ні служы, жонцы праўды ні кажы, з жыдам шчыра ні дружы й здольнікаў ні бяры. — З казкі: - Панскі лясьнік прызнаўся ў сакрэце жонцы. Жонка нахвалілася суседцы-жыдоўцы. Жыд данёс пану. Пан прысудзіў лясьніка павесіць. Вешаць яго згадзіўся лясьнікоў здольнік, каб яму засталася лясьнікова гаспадарка. Лясьнік тады й аб'явіў гэтую прыказку.

Паны сваруцца, а ў мужыкоў чубы трашчаць. — Прыказка бадай што з часоў прыгону, калі абшарнікі рабілі адзін на другога заезды й бралі да гэтага сваіх сялян. Прыказваюць, калі валадары дзеляць народ на дзьве партыі або на дзьве веры, ды правакуюць біцца адзін з другім.

Па няволі ні плачуць. — Гэтак прыказвалі сяляне, калі ў 1941 годзе бальшавікі зь Беларусі ўцякалі.