Хто новага ня меў, той і латанаму рад. — Кажуць пра беднага прастака.

Хто ня ўмее араці, таму хлеба ш даці. — Хто на хлеб не зарабіў, таго й ня кормяць хлебам.

Хто па абедзя аддыхая, Бог думая, што сьвіньня здыхая. — Высьмейваньне гультая, што толькі есьць ды сьпіць.

Хто па абедзя аддыша, таго Бог за сьвіньню запіша. — Высьмейваньне гультая, што толькі есьць ды сьпіць.

Хто парася ўкраў, таму ўвушшу пішчыць. — Калі баязьлівы зрабіў нейкі праступак, дык яму здаецца, што ўжо ўсе гэта ведаюць.

Хто позна ходзя, той сам сабе шкодзя. —
1. Аб тым, хто спазьніўся на вячэру.
2. Аб дзяўчыне, якая позна ходзе па вуліцы, бо людзі будуць аб ёй дрэнна адзывацца.

Хто пойдзя нацянькі, дык праходзя тры дзянькі. — Крывая абходная, але пэўная дарога, лепшая за простую карацейшую, але няпэўную, зь якое лёгка зьбіцца й заблудзіць.

Хто поля троя, той хлеб кроя. — Хто добра абрабляе поле, у таго парасьце добрае жыта, і ён будзе мець хлеб - будзе што кроіць.

Хто пытая, той ня блудзя. — Напаміны маладым людзям, якія ня маюць жыцьцёвай практыкі, каб яны слухалі парады старэйшых.

Хто рана ўстае, таму Бог дае. — Калі рупны чалавек устае рана, дык зробе шмат работы й будзе мець болей усяго. А ўсё, што чалавек мае, уважаецца за дадзенае Богам.

Хто сам такі - на другога кладзе знакі. —
1. Калі хто сам мае зладзейскую натуру, той знача свае рэчы, каб ня ўкралі, бо думае, што ўсе гэткія-ж зладзеі, як і ён сам.
2. Калі нехта сам мае ганебныя налогі, дык ён думае, што й усе людзі маюць тыя самыя заганы.

Хто скуп, той няглуп. — Усхваленьне ашчаднага чалавека.

Хто спяшыць, той людзей сьмяшыць. — Аб тым, хто сьпяшаецца ды работу псуе.

Хто стараіцца, таму й Бог дае. — Прыказка аб старалым чалавеку.

Хто стараіцца, той і мая. — Гэтак адклікаюцца аб старалым чалавеку.

Хто табаку кура, той і вочы жмура. — Бо дым вочы есьць.

Хто табаку нюхая, той у пекла трухая. — Бо табака здароў'ю шкодзіць.

Хто топіцца, дык і за брытву хопіцца. — Калі нехта із страху ці з роспачы, уцякаючы ад адней небясьпекі, упадзе ў яшчэ горшую.

Хто ў леся ня злодзі, той дома ні гаспадар. —
1. Сялянская пагаворка. Гэткая кража часта бывала мусовай, бо патрэбнага концам селяніну дрэва ўласьнік лесу не прадае.
2. Селянін, крадучы дрэва, разважае й гэтак: - уласьнік лесу гэтага дрэва не садзіў, вырасла яно само, дык яно й мусе належыць таму, каму яно патрэбнае.

Хто ўлетку халадуя, той узімку галадуя. — Прыказваюць гультаю або летам, калі гультай гультуе, або ўзімку, калі ён просе дапамогі.