кіў — порух пальцам з грозьбай.
Добры чалавек пабаіцца ківа, а благі не пабаіцца й кія, калі не паможаць кіў, не паможаць і кій.

кічаўка — купіна на балоце; яшчэ — нос.
Чорт ногі паламаіць на гэтых кічаўках. Нос як кічаўка.

кішкаць — праганяць, турыць, пэндзіць.
Адусюль яго кішкалі-кішкалі, нідзе не прыстаў.

кладзі — кладкі, лагі (бёрны, на якія кладуць падлогу).
Пярэйдзім рэчку ціраз кладзі. Кладзі трывалыя, падлога як звон.

клецішча — месца, дзе стаяла клець.
Усё клецішча дзядоўнікам парасло.

клёк — розум, цямкасць, моц.
У яго ёсь клёк у галаве. Пыхі многа, а клёку мала. Так ён схварэўся, што ніяк ня можаць клёку ўзяць.

клымаць, клыбаць — ледзь ісці.
Клымаіць- клымаіць і на чарку паспеіць, клыма гэты. Клыбае памаленьку старая.

клычыць — дапякаць, журыць.
У цёмным лесе сава кугічыць, // А ў чыстым полі муж жонку клычыць: // Ты, жонка мая, людзям падмана...

клышні — ногі.
Як малая захварэла, дык матка клышні свае падняла, да ўрача пабегла.

клюкатаць — кіпець.
Вар аж клюкочаць.

кляваць — ледзьве жыць, ліпець, знямоглець.
Дзед ужо чуць кляваіць, на паповы сані збіраецца.

кляты — праклёны, кляцьбёны.
Ужо кляла яго мёртвымі клятамі. (Праклінала на смерць.)

кляўшыць — біць, лупцаваць.
Адвёў у цёмны кут і кляўшыць малога, а той маўчыць.

кнігі — лёгкія ў жывёлы.
Па такой пыльнай пашы пасуць, што ў Гілёні ўсе кнігі пяском забіла.

кнораз — кнур.
Яшчэ малы, а ўжо як кнораз бегаіць.

колам — аблогай, нечапана.
Увесь гарод колам ляжыць, німа каму робіць.

комшыць — камячыць.
Скомшыў газеціну й у «шпакоўню» пабег.

конік — доўгая лава пад кут, ад стала да парога.
Пра памерлага кажуць: на коніку ляжыць.

корнік — хто вядзе плыты, сплаў.
Ганкі (плыты) ў Рыгу ганяў, корнікам быў.

корх — мера на шырыню далані.
Давай змерым кій кархамі. Уручча ў Мікіты два кархі й два пальцы.