У марцы гуляюць і старцы (жабракі). — І старцы рады прыходу вясны.

У марцы зімы ня гоня, а ў вапрэлі трава ні расьце. — Прыказваюць сяляне аб надта павольным набліжэньні вясны.

У марцы рана трашчыць, а ўдзень плюшчыць. — Прыказваюць сяляне аб надвор'і ў сакавіку, калі рана мароз, а ўдзень, як сонца нагрэе, адлега.

У марцы рыба хвастом лёд разьбівая. — У сакавіку лёд нятрывалы й трэба асьцерагацца ўзьяжджаць на яго возам, ці ўзыходзіць.

Умела, гаспадынька, гатаваць, алі ня ўмела падаваць. — Гэтак жартуюць госьці, калі гаспадыня падае на стол штораз лепшыя стравы. З казкі аб цыгане: - Гаспадыня падавала цыгану ўсё смачнейшыя стравы. Цыган-жа з самага пачатку аб'еўся й болей ня можа есьці, хоць гаспадыня ўсё падае. Дык цыган і вывайціў гаспадыні: «Умела, гаспадыныка, гатаваць, ды ня ўмела падаваць».

Умірая ні стары, алі паравы. — Разважаюць гэтак таго, у каго ў радні памёр малады чалавек.

У мор намруцца, а ў вайну налгуцца. — Калі ў часе вайны апавядаюць хлусьлівыя прыгоды, якіх не магло здарыцца.

У мяне грошы й сьвіньня ні ядуць. — Кажа гандляр, які хоча, каб сяляне за ягоны тавар плацілі не грашыма, а збожжам.

У мяне ёсьць партэчкі, а ўдому двоя. - Дык аддай-жа й моя, калі ў даму двоя. — Жарт. Прыказваюць таму, хто хвасьлівіцца пазычаным адзеткам. Гэтак быццам шляхціц хваліўся пазычанымі порткамі, а той гаспадар, у якога ён іх пазычыў, пасуліў вярнуць пазычаныя, калі дома мае двое сваіх.

У мяне зь ім чысты дабрыдзінь. — Прыказвае той, у каго дачыненьні зь кім-небудзь не сплямленыя. Ён сьмела можа яму сказаць «Дабрыдзінь».