а...1 (а таксама аб..., аб'..., аба...). прыстаўка. Абазначае: 1) пашырэнне дзеяння на ўсю паверхню прадмета, накіраванасць яго вакол або па краях прадмета:…

а...2 (а таксама ан...), прыстаўка. Абазначае адсутнасць прыметы, уласцівасці, паказанай у асноўнай частцы слова (без прыстаўкі): амаральны, апалітычнасць,…

а1, нескл., н. 1. Першая літара беларускага алфавіта. Вялікае А. 2. Галосны гук сярэдняга рада ніжняга пад'ёму, які вымаўляецца без удзелу губ. Доўгае…

а2, злучн. I. супраціўны. 1. Ужываецца для сувязі процілеглых сказаў і членаў сказа; адпавядае словам: “наадварот”, “але”. На поўнач ішлі лясы, а на поўдзень…

а3, часціца. 1. пытальная. а) Ужываецца як пытальны водгук на зварот або пры перапытванні недачутага. — Ігнат Андрэеевіч, — паклікаў.. [Максім] шэптам,…

а4, выкл. 1. перадае прыпамінанне, пазнаванне, здагадку, здзіўленне. — Здароў, Каўтун! — А, Андрэй, вось не пазнаў, браце, цемень, бачыш. Лынькоў. [Зоська:]…

а5, прыназ. з М. Спалучэнне з прыназоўнікам “а” выражае: Часавыя адносіны Ужываецца, каб паказаць дакладны або прыблізны час дзеяння. Мы пайшлі ў поле…

аазіс, -а, м. Месца сярод пустыні з крыніцай і расліннасцю вакол яе. У поўдзень да нас міражы падступалі: Зялёны аазіс у моры пяскоў. Звонак. // перан. Аб…

аазісны, -ая, -ае. Які мае дачыненне да аазіса. Аазісная расліннасць.

аб, прыназ. з В. і М. Спалучэнне з прыназ, “аб” выражае: Аб'ектныя адносіны 1. з В. Ужываецца пры ўказанні на прадмет, з якім хто-, што-н. збліжаецца,…

аб'..., прыстаўка (гл. а...1). Ужываецца замест “а...1”, “аб...” перад галоснымі “е”, “ё”, “і”, “я”: аб'есці, аб'ём аб'інець, аб'явіць, аб'яднаць.

аб..., прыстаўка (гл. а...1). 1. Ужываецца замест “а...1”: 1) перад галоснымі: абысці, абыграць, абымшыць, абумовіць, абучыць, абярнуцца; 2) у некаторых выпадках…

аба, прыназ. з М. Ужываецца ў спалучэннях аба мне і (радзей) аба ўсім (ўсёй, ўсіх). [Зося:] - Што аба мне пытаць: не хочацца нават і ўспамінаць нічога. Гартны.…

аба..., прыстаўка (гл. а...1). Ужываецца замест “а...1” і “аб...”: 1) перад збегам зычных: абабраць, абагнаць, абазваць, абазначыць; 2) перад зычнымі “б”, “п”…

абабак, -бка, м. Ядомы грыб з губчастай пад нізам буравата-шэрай шапкай на высокай тонкай ножцы; падбярозавік, бабка.

абабегаць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што. Тое, што і абабегчы (у 3 знач.), з адценнем паўторнасці дзеяння. Аднаго разу.. [малады чалавек] даў нават соценную паперку,…

абабегчы, абягу, абяжыш, абяжыць; абяжым, абежыце; абягуць; пр. абабег, -ла; заг. абяжы; зак., каго-што. 1. без дап. Бягом зрабіць круг вакол чаго-н. Абабегчы…

абабіты, -ая, -ае. 1. Дзеепрым. зал. пр. ад абабіць. 2. у знач. прым. З пашкоджаннямі на паверхні, драпінамі, шчарбінамі; абшарпаны. Між голых сцен, несамавітых,…

абабіцца, -блюся, -бішся, -біцца; зак. Разм. 1. Пераняць некаторыя жаночыя рысы характару (пра мужчыну). 2. Перастаць сачыць за сабою, апусціцца, агрубець (пра…

абабіцца, -б'юся, -б'ешся, -б'ецца; -б'ёмся, -б'яцеся; зак. 1. Аказацца пашкоджаным; адбіцца, адпасці (пра тынк і пад.). // Пашарпацца, знасіцца па краях (пра…