1 аб, прыназ. з В. і М. Спалучэнне з прыназ, “аб” выражае: Аб'ектныя адносіны 1. з В. Ужываецца пры ўказанні на прадмет, з якім хто-, што-н. збліжаецца,… 2 аб'..., прыстаўка (гл. а...1). Ужываецца замест “а...1”, “аб...” перад галоснымі “е”, “ё”, “і”, “я”: аб'есці, аб'ём аб'інець, аб'явіць, аб'яднаць. 3 аб..., прыстаўка (гл. а...1). 1. Ужываецца замест “а...1”: 1) перад галоснымі: абысці, абыграць, абымшыць, абумовіць, абучыць, абярнуцца; 2) у некаторых выпадках… 4 аба, прыназ. з М. Ужываецца ў спалучэннях аба мне і (радзей) аба ўсім (ўсёй, ўсіх). [Зося:] - Што аба мне пытаць: не хочацца нават і ўспамінаць нічога. Гартны.… 5 аба..., прыстаўка (гл. а...1). Ужываецца замест “а...1” і “аб...”: 1) перад збегам зычных: абабраць, абагнаць, абазваць, абазначыць; 2) перад зычнымі “б”, “п”… 6 абабак, -бка, м. Ядомы грыб з губчастай пад нізам буравата-шэрай шапкай на высокай тонкай ножцы; падбярозавік, бабка. 7 абабегаць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што. Тое, што і абабегчы (у 3 знач.), з адценнем паўторнасці дзеяння. Аднаго разу.. [малады чалавек] даў нават соценную паперку,… 8 абабегчы, абягу, абяжыш, абяжыць; абяжым, абежыце; абягуць; пр. абабег, -ла; заг. абяжы; зак., каго-што. 1. без дап. Бягом зрабіць круг вакол чаго-н. Абабегчы… 9 абабіты, -ая, -ае. 1. Дзеепрым. зал. пр. ад абабіць. 2. у знач. прым. З пашкоджаннямі на паверхні, драпінамі, шчарбінамі; абшарпаны. Між голых сцен, несамавітых,… 10 абабіцца, -блюся, -бішся, -біцца; зак. Разм. 1. Пераняць некаторыя жаночыя рысы характару (пра мужчыну). 2. Перастаць сачыць за сабою, апусціцца, агрубець (пра… 11 абабіцца, -б'юся, -б'ешся, -б'ецца; -б'ёмся, -б'яцеся; зак. 1. Аказацца пашкоджаным; адбіцца, адпасці (пра тынк і пад.). // Пашарпацца, знасіцца па краях (пра… 12 абабіць, -б'ю, -б'еш, -б'е; -б'ём, -б'яце; зак., каго-што. 1. Удараючы, прымусіць адпасці што-н. Абабіць яблык. Абабіць расу. □ [Апанас] абабіў попел з папяросы… 13 абабраны, -ая, -ае. Дзеепрым. зал. пр. ад абабраць. 14 абабрацца, абяруся, абярэшся, абярэцца; абяромся, аберацеся; зак. 1. каго-чаго; толькі з адмоўем. Разм. Пра немагчымасць пазбавіцца каго-, чаго-н., справіцца з… 15 абабраць, абяру, абярэш, абярэ; абяром, абераце; заг. абяры; зак., каго-што. 1. Зняць плады з дрэва, куста і пад. Абабраць яблыкі. Абабраць маліны. // Вызваліць… 16 абавязак, -зку, м. Тое, што хто-н. павінен выконваць у адпаведнасці з грамадскімі або асабістымі патрабаваннямі. Усеагульны воінскі абавязак. Пачэсны абавязак.… 17 абавязаны, -ая, -ае. 1. Часцей у знач. вык. з інф. Які мае што-н. сваім абавязкам, павінен што-н. выканаць. Успомніў [Піліпчык] самы суровы загад дзядзькі Астапа:… 18 абавязацельства, -а, н. 1. Абяцанне або дагавор, якія патрабуюць абавязковага выканання ад таго, хто іх дае. Узяць на сябе абавязацельства. Абавязацельствы перад дзяржавай.… 19 абавязацца, -вяжуся, -вяжашся; -вяжацца; заг. абавяжыся; зак. Узяць на сябе абавязацельства. Асобныя калгасы пры значным расшырэнні пасеваў ільну абавязаліся дасягнуць… 20 абавязаць, -вяжу, -вяжаш, -вяжа; заг. абавяжы; зак., каго. Патрэбаваць ад каго-н. што-н. выканаць; ускласці на каго-н. якія-н. абавязкі. [Страмілін:] Я прапаную…
