101 апальшчыца, -ы, ж. Жан. да апальшчык. 102 апалячанне, -я, н. Дзеянне паводле знач. дзеясл. апалячыць і стан паводле знач. дзеясл. апалячыцца. 103 апалячванне, -я, н. Дзеянне паводле знач. дзеясл. апалячваць — апалячыць і стан паводле знач. дзеясл. апалячвацца—апалячыцца. 104 апалячвацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. 1. Незак. да апалячыцца. 2. Зал. да апалячваць. 105 апалячваць, -аю, -аеш, -ае. Незак. да апалячыць. 106 апалячыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак. Засвоіць мову, звычкі, культуру палякаў; стаць падобным да паляка. У абвінавачанні нават гаварылася, што Крупскі апалячыўся… 107 апалячыць, -чу, -чыш, -чыць; зак., каго. Прымусіць апалячыцца. [Люба:] І вы, дзядзька, далі сябе апалячыць?! Проста не хочацца верыць у гэта. Козел. 108 апамятацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак. 1. Пасля моцнага душэўнага ўзрушэння, перажывання, разгубленасці зноў пачаць спакойна разважаць і дзейнічаць. — Як ты сюды… 109 апанаваны, -ая, -ае. Дзеепрым. зал. пр. ад апанаваць. 110 апанаваць, -нуе; зак., каго-што. 1. Ахапіць, авалодаць поўнасцю (пра настрой, думкі, пачуцці, а таксама пра фізічны стан чалавека). [Таццяна:] — Сэрца адзінокае… 111 апанент, -а, М -нце, м. Той, хто.выступае на публічным дыспуце, у публічнай спрэчцы з абвяржэннем чыіх-н. доказаў, палажэнняў і пад. І вось Кухарчыкава дысертацыя… 112 апанентка, -і, ДМ -тцы; Р мн. -так; ж. Жан. да апанент. 113 апаніраванне, -я, н. Выступленне апанентам на дыспуце, пры абароне дысертацыі і пад. 114 апаніраваць, -рую, -руеш, -руе; незак. Выступаць у якасці апанента на дыспуце, спрэчцы; быць чыім-н. апанентам. // Наогул пярэчыць каму-н. у спрэчцы. 115 апаноўваць, -ае. Незак. да апанаваць. 116 апантанасць, -і, ж. Уласцівасць апантанага. Шчасце наша, відаць, у самой апантанасці. Брыль. З нейкай апантанасцю.. [Балоцкі] выскачыў з машыны, не зачыніў за сабою… 117 апантаны, -ая, -ае. 1. Ахоплены крайнім душэўным узрушэннем, якое бурна выяўляецца. Як апантаны, паімчаўся Косця да клуба. Шыцік. // У якім адчуваецца крайняе… 118 апанураць, -аю, -аеш, -ае; зак. Разм. Зрабіцца панурым. Блецька заныў, зусім апанураў і змоўк языком і душой. Чорны. 119 апанча, -ы, ж. Старадаўняе верхняе адзенне ў выглядзе шырокага плашча. [Цюрк.] 120 апанятаваць, -тую, -туеш, -туе; зак., што. У прысутнасці панятых вызначыць памеры і ступень якой-н. шкоды, скласці акт. [Ляснік Якаў:] — Гэтакую сасонку зваліць.…
